Leave a Comment
Mąż Maixabel (głównej bohaterki filmu) zostaje zamordowany przez terrorystów z ETA. Początkowo mordercy ci nie wydają się odczuwać żadnych wyrzutów sumienia z powodu tego co zrobili, lecz po kilku latach pobytu w więzieniu i dla nich przychodzi czas na pożyteczne refleksje.
Na płaszczyźnie moralnej i światopoglądowej film ten jest głęboko mądrą opowieścią na wielu płaszczyznach. Mówi nam o tym, jakie piętno zabijanie odciska na samych sprawcach – choćby i ci wpierw tłumaczyli je sobie w polityczny sposób. Mówi o złu politycznego terroryzmu – przez co też w pewien pośredni sposób wskazuje na potrzebę okazywania szacunku wobec legalnie ustanowionych władz cywilnych. Mówi wreszcie – co jest jego najważniejszym przesłaniem – o trudnym zadaniu przebaczenia swym krzywdzicielom, ale także o dojrzewaniu owych krzywdzicieli do uznania powagi popełnionego przez siebie zła.
Zaletą tego filmu jest także fakt, iż nie eksponuje się w nim krwawej przemocy, seksu, nieskromności oraz obsceniczności. Jako pewien znak zapytania co do niektórych scen w nim zawartych można postawić pytanie, czy aby nie pokazuje się w nim (bez krytycznych aluzji) par homoseksualnych – ale nawet jeśli tak, to takowe odniesienia są na tyle na tyle niejednoznacznie, że i tak trudno w związku z tym podnosić jakiś poważniejszy zarzut. Również to, iż główna bohaterka filmu i jej zabity mąż zostali przedstawieni jako działacze partii socjalistycznej, nie stanowi dla nas przyczynku do przeprowadzania jakiejś wyraźniejszej krytyki. Socjaliści wszak to też ludzie i choć błądzą w niejednej ważnej kwestii, to i oni wszak potrafią kochać oraz przebaczać. Ponadto, przynależność głównej bohaterki filmu do ugrupowania socjalistycznego jest tak naprawdę dość dalekim jego tłem i twórcy nie wykorzystali tego wątku do bezpośredniego czy bardziej bliskiego promowania błędnych aspektów ideologii socjalistycznej.
Mirosław Salwowski
/.../
KulturaDobra.pl
