KulturaDobra.pl
Filmy
Ocena ogólna: Wyraźnie zły (-2)
| Brak | Niewiele | Umiarkowanie | Dużo | Bardzo dużo | |
|---|---|---|---|---|---|
| Nieprzyzwoity język |  | ||||
| Przemoc / Groza | | ||||
| Seks | | ||||
| Nagość / Nieskromność | | ||||
| Wątki antychrześcijańskie | | ||||
| Fałszywe doktryny | |
Akcja „Syren” rozgrywa się w latach 60-tych XX w. na spokojnej amerykańskiej prowincji. Narratorką tej opowieści jest 15-letnia Charlotte, która za sprawą swej matki Pani Flax, skazana jest wraz z młodszą siostrą na ciągłe przeprowadzki. Pani Flax to bowiem kobieta „wyzwolona”, która często zmienia życiowych partnerów. Za każdym też razem, kiedy porzuca kochanka, lub sama zostaje porzucona, zmienia miejsce zamieszkania. O ile Pani Flax życie w ciągłej drodze zdaje się odpowiadać, to jej córki, zwłaszcza starsza – Charlotte tęsknią za jakąś życiową stabilizacją. Okazja do pewnego ustatkowania zdaje się nadarzać w jednym z miasteczek, do którego zawitają bohaterki filmu. Tu Pani Flax pozna porzuconego przez żonę ekscentrycznego sprzedawcę butów, Charlotte zaś zapała młodzieńczą namiętnością do 26-letniego Joe.
„Syreny” to komedia o dość prostej intrydze, w związku z czym cała jej atrakcyjność opiera się na wyrazistym rysunku postaci. Mamy tu więc przewrotny konflikt pokoleń – z jednej strony wyzwoloną, buntowniczą, chętnie imprezującą matkę, z drugiej „zdewociałą”, surową i zasadniczą córkę. Niestety, taki rysunek postaci nie służy tu jedynie uzyskaniu efektów komicznych, ale ma swój ideowy podtekst – pokazanie w pozytywnym świetle rewolucji seksualnej lat 60-tych, której uosobieniem jest niejako Pani Flax. Rozwiązłość Pani Flax jest tu bowiem traktowana z przymrużeniem oka i sympatią. Sama zaś bohaterka pokazana jest jako kolorowy ptak na tle nudnych i bezbarwnych tradycyjnych matek. Takiej rodzicielki zazdroszczą Charlotte jej nastoletnie koleżanki.
Sama zaś Charlotte, która (przez większość filmu), mimo młodego wieku, przewrotnie reprezentuje bardziej konserwatywną i tradycyjną część amerykańskiego społeczeństwa, pokazana jest w dość karykaturalny sposób. Dziewczyna nie akceptuje trybu życia swojej wyzwolonej matki, jej ideałem jest pełna i bardzo tradycyjna rodzina, jak z amerykańskich reklam z lat 50-tych. Charlotte, mimo żydowskiego pochodzenia, zafascynowana jest katolicyzmem. W swoim pokoju urządza ołtarzyk z różnymi dewocjonaliami, zaczytuje się w żywotach świętych, pości, ma obsesję na punkcie mieszkających w pobliżu zakonnic, jej ubiór zaś przypomina mundurek jakiejś przyklasztornej szkoły. Zakonne plany nie przeszkadzają jednak dziewczynie najpierw snuć erotyczne fantazje na temat Joe, a wreszcie oddać mu się na klasztornej dzwonnicy. Zanim jednak dojdzie do ich współżycia, Charlotte po pierwszym pocałunku z Joe dochodzi do wniosku, że poczęła z tym „żydowsko -włoskim mesjaszem” dziecko i jest w „w ciąży z Bogiem” (będąc jeszcze dziewicą).
Zarysowane powyżej poważne moralne mankamenty filmu są nieco osłabiane w kluczowej kulminacyjnej scenie konfrontacji Charlotte z matką. Z owej konfrontacji wynika wyraźnie, że dziewczyna postrzega jako błąd swoje przedwczesne, pozamałżeńskie współżycie z Joe, co więcej do pewnych błędów i złego wpływu na córkę w tej dziedzinie przyznaje się również Pani Flax. Niestety, finał filmu zaprzepaszcza szansę na zapowiadający się tu dobry morał. Ostatnie bowiem sceny pokazują, że zła reputacja będąca skutkiem grzechu może mieć swoje plusy. Charlotte staje się bowiem popularna w szkole – chłopcy za nią szaleją, a dziewczyny zazdroszczą jej powodzenia. Konkluzja jest więc taka, że właściwie nic takiego złego się nie stało.
Film „Syreny” odradzamy zatem ze względu na wyraźny w nim sentyment do idei seksualnego „wyzwolenia” kobiet i do nieodpowiedzialnego macierzyństwa, a także żarty z pogranicza bluźnierstwa.
Marzena Salwowska
filmweb.pl
