Leave a Comment Serial przedstawia wydarzenia z historii Francji z lat 1307-1337, związane z tak zwaną klątwą templariuszy. Akcja zaczyna się w chwili, gdy mistrz zakonu odmawia udzielenia pożyczki Filipowi IV Pięknemu, a kończy się w momencie wybuchu wojny stuletniej. Widzowie więc mogą zapoznać się z historią ostatnich władców z dynastii Kapetyngów oraz pierwszego z Walezjuszy, a także konfliktem o hrabstwo Artois, które znajduje się we władaniu Mahaut d’ Bourgogne, a które próbuje odzyskać jej bratanek Robert d’ Artois. Konflikt pomiędzy ciotką a bratankiem i ich intrygi mają znaczący wpływ na sytuację na dworze, szczególnie działania Mahaut, która przyczyniła się do otrucia Wilhelma d’Nogaret czy króla Ludwika X. Dodatkowym wątkiem jest miłość „lombardzkiego lichwiarza” Guccio Bagllioni i młodej szlachcianki Marii de Cressay. W skrócie najważniejszymi wydarzeniami w filmie są: uwięzienie i spalenie na stosie templariuszy przez Filipa IV, zdrada żon jego dwóch synów i w konsekwencji ich uwięzienie, śmierć papieża Klemensa, Wilhelma d’ Nogaert i króla Filipa IV (umierają zgodnie z klątwą wypowiedzianą na stosie przez wielkiego mistrza), następnie objęcie tronu przez Ludwika X Kłótnika, zamordowanie jego wiarołomnej małżonki Małgorzaty Burgundziej i ślub tego króla z Klemencją Węgierską, następnie śmierć Ludwika i objęcie najpierw regencji później tronu przez jego brata Filipa V, później śmierć Filipa i objęcie tronu przez najmłodszego z braci Karola, po jego śmierci królem zostaje Filip VI d’ Valois. Po objęciu przezeń tronu choć Robert d’ Artois mu sprzyja, to jednak w wyniku intryg traci szansę na odzyskanie Artois, przez co ucieka na dwór angielski i namawia króla Edwarda III do rozpoczęcia wojny o tron francuski. Sam Robert umiera w wyniku ran odniesionych w bitwie.
Czytelnikom portalu może wydawać się dziwne, dlaczego serial, w którym co chwilę widzowie mają do czynienia z intrygami, morderstwami oszustwami i innymi nieprawościami otrzymał pozytywną ocenę. Z chrześcijańskiego punktu widzenia należy pozytywnie oceniać nie tylko promowanie cnót, ale także ukazanie zła w sposób negatywny, potępianie go. W serialu tym zaś zdecydowana większość z nieprawości jest ukazana w sposób negatywny, dodatkowo można u wielu osób, które się ich dopuszczały zauważyć na łożu śmierci skruchę i żal za grzechy. Filip IV Piękny, który z chytrości spalił templariuszy żałuje na łożu śmierci swego postępowania, a także tego, że jego lud jest nieszczęśliwy, pomimo iż państwo zostało podczas jego panowania wzmocnione. Ludwik X żałuje zlecenia skrytobójstwa wiarołomnej małżonki czy innych grzechów. Królewski skarbnik Enguerrand de Marigny także żałuje swych grzechów, do których szczerze się przyznaje przed egzekucją. Należy zauważyć, że władcy pobożni i sprawiedliwi są tu doceniani za swe cnoty. Czarnym charakterem serialu jest za to Mahaut, która można rzec jest największą intrygantką, nie waha się nawet przed mordowaniem niemowląt, byle osiągnąć swe cele – nie dość że otruła Ludwika X, to jeszcze usiłowała otruć jego syna (co jej się nie udaje, to znaczy otruła inne dziecko podstawione w miejsce królewskiego syna), korzysta też z usług czarownicy. Również jej bratanek Robert nie posiada zahamowań moralnych – dopuszcza się skrytobójstwa, podburza rycerstwo do buntu wobec ciotki, dopuszcza się fałszerstw, a na koniec skutecznie podżega do rozpoczęcia wojny, która jak wiemy z historii potrwa ponad 100 lat. Oprócz tego jest znanym rozpustnikiem. Postaci te raczej nie wzbudzają sympatii widza, podobnie jak ich postępowanie. Pozytywnie za to ukazane są postacie, które są szczere, uczciwe, nie angażują się w intrygi, są lojalne wobec królestwa i swoich przełożonych. Zastanowić się należy, czy w serialu występuje motyw kary Bożej – co prawda w przypadku „rycerza Wilhelma” mamy tu otrucie, to w przypadku Filipa IV nie pojawiają się sugestie, by król ten zmarł inaczej niż w sposób naturalny. Dodatkowo tylko jeden z jego trzech synów umiera otruty, pozostali wydaje się że pomimo młodego wieku umierają śmiercią naturalną. Być może należałoby to uznać za sugestię, że klątwa wielkiego mistrza dosięgła dynastię Kapetyngów. Można też zwrócić uwagę, że po nich królem został Filip d’ Valois, syn Karola – brata Filipa IV. Karol Walezjusz sprzeciwiał się spaleniu templariuszy i nigdy nie pogodził się z decyzją starszego brata, natomiast Filip VI jest przedstawiony jako „pobożny i sprawiedliwy”. Wyrazem jego sprawiedliwości jest chociażby nieuleganie żądaniom Roberta d’ Artois, choć ten przyczynił się do objęcia przezeń tronu, jednak dopuścił się fałszerstwa dokumentów. Być może objęcie tronu przez Walezjuszy można uznać za nagrodę za postępowanie członków tej linii.
Pomimo wielu pozytywów na płaszczyźnie moralnej w serialu można doszukać się też pewnych wątków wątpliwych. O ile cudzołóstwo żon synów Filipa IV – Ludwika i Karola nie jest w żaden sposób pochwalone, to kara więzienia jest przedstawiona w tym serialu w sposób, który może być zinterpretowany jako sugestia, iż takowa sankcja karna jest zbyt okrutną karą za ową nieprawość. Inną kwestią jest ukazanie jako pozytywnych na tle innych postaci lichwiarzy, którymi są Spinello Tolomei a szczególnie jego siostrzeniec Guccio Baglioni. Stary bankier często w interesach posługuje się kłamstwem czy szantażem, natomiast Guccio sądząc, że Maria (z którą potajemnie wziął ślub) go odrzuciła korzysta z Robertem d’ Artois z usług ladacznic. Dodatkowo można zauważyć, iż na łożu śmierci Filip IV o ile słusznie żałuje za swe złe czyny, zastanawia się też nad sensownością przyczynienia się do kanonizacji swego przodka Ludwika IX Świętego. Osoba, która posiada jednak wiedzę na temat tego świętego nie powinna mieć wątpliwości co do głębokiej pobożności tego monarchy, tak więc rozważania tego typu nie są zasadne. Inną kwestią jest zrozumienie dla romansu królowej Anglii Izabeli i lorda Mortimera, w sytuacji gdy Edward II był jawnym sodomitą. Pomimo wstrętu dla takiego grzechu nie istnieje usprawiedliwienie dla zdrady małżeńskiej.
W serialu można zaobserwować, jak ludzi może zgubić pożądliwość ciała (w przypadku żon Ludwika i Karola, które przez zdradę małżeńską tracą wszystko), pożądliwość oczu (pożądanie dóbr materialnych – wojna Mahaut i Roberta o Artois doprowadza do wielu złych czynów) i pycha żywota (pragnienie sławy, pozycji itp). Dużą wartość moralną niesie napiętnowanie złych skłonności i czynów oraz ukazanie ich negatywnych konsekwencji. Wszyscy ci, którzy dopuszczają się nieprawości kończą w sposób marny, umierając albo otruci, albo od ran odniesionych na polu bitwy przeciw członkom swojego rodu, albo w wyniku egzekucji. Dobrze jednak, że niektórzy z nich w ostatniej chwili jak Dobry Łotr zwracają się do Bożego Miłosierdzia.
Filip Palkowski
/.../